(BSHA – Özel Haber) Kahramanmaraş merkezli zelzele 10 vilayette derin yaralar açarken, sarsıntı bölgelerinden ülke geneline de bir göç dalgası oluşmaya başladı. Malatya’da zelzele felaketini yaşayan, oturduğu mesken ağır hasar alan 24 yaşındaki Hemşire İrem Kaçar, annesi ile birlikte İzmir’in Karabağlar İlçesindeki bir arkadaşının yanına geldi.
Eski İzmir semtinde bir özel hastaneye, kente geldiğinin üçüncü gününde iş müracaatında bulundu fakat depremzede olduğunu söylemedi. Hastanenin yetkilisi CV’sinde memleketini görünce ‘depremzede misin?’diye sordu ve İrem hemşireyi işe aldı. İrem Hemşire, artık annesiyle birlikte sıfırdan bir hayat kurmaya çalışırken, başta yetkililerin ve herkesin zelzeleye karşı hazırlıklı olması ve ne tedbir alınacaksa alınması davetinde bulundu.
Deprem felaketine Malatya’da yakalanan Hemşire İrem Kaçar ve annesi 10 gün sarsıntı bölgesinde kaldıktan sonra, uçakla İzmir’e geldi. Burada bir nizam kurduktan sonra Malatya’daki anneannesini de yanına almayı planlayan, çalışmaya çok erken yaşlarda başlamış, 7 yıl tecrübeli Ağır Bakım Hemşiresi İrem Kaçar, Karabağlar semtinde özel bir hastanede iş bularak yine hayata dönmeye çalışıyor. “Geride bıraktıklarımın, toprağa verdiklerimin, bu zelzelenin acısını 50 yıl da geçse unutmamam” diyen Bilim Sıhhat Haber Ajansı’nın (BSHA) ulaştığı Hemşire İrem Kaçar, büyük sarsıntının yaşandığı 6 Şubat gününü anlattı. Arama kurtarma çalışmalarından, yardım sürecine kadar pek çok hususta bilgiler veren Kaçar, sarsıntı anını ve sonrasından bahsetti.
“Üzerimizde Bir Huzursuzluk Vardı”
“İşten geldiğim bir gündü annemin de o denli. İkimizde çok yorgunduk. Gereksiz bir huzursuzluk vardı. Sonraki gün için bir sürü plan yapmıştık. Uyuduk. Evvel sese uyandım” diyerek sarsıntı anını anlatan Hemşire Kaçar, “ Annem döndü üzerime kapandı. Beni sakinleştirmeye çalıştı. O sırada bir binanın yıkılış sesini duydum. Annem kulaklarımı kapattı. Sarsıntı durur durmaz kendimizi dışarı attık. Etraftaki binaların yıkıldığını gördük. İki saat kadar rastgele bir yardım ulaşamadı. Dışarı kaçabilenlerle birlikte arama kurtarma çalışmaları yapmaya çalıştık. Öbür sıhhat çalışanı arkadaşlarım da vardı. Onlarla organize olmaya çalıştık. İsimleri aldık liste yaptık. Komşu enkazlarda kurtarma çalışması yaptık. Birinci iki saat çok yorucuydu ve kar yağıyordu. Birinci iki saat ambulanslar falan ulaşamadı” dedi.
AFAD’ın Lokal Takımları Koordine Olamadı
Malatya’da sarsıntıdan sağ kurtulan fakat meskeni ağır hasar alan Hemşire İrem, zelzeleden bir müddet sonra çalıştığım hastaneye gitti. Hastanede yıkım yoktu lakin hastanenin yanındaki otel yıkılmıştı o yüzden hastanede hasarlıydı. Hastaları tahliye ettiler hastaneyi kapatıp tekrar enkaz önlerine gittiler. Arama kurtarma çalışmaları hakkındaki süreçten bahseden Hemşire Kaçar, “AFAD’ın lokal gruplarında bir koordine olamama durumu vardı ki onlar da depremzedeydi sonuçta. Kent sorumlusu da enkaz altında kalmıştı. Bir iki saat sonra arama kurtarma çalışmalarına başlandı lakin o kadar çok yıkım vardı ki kar yağışı çok zorluyordu. Kente iki giriş var. Biri Elazığ tarafıdır. Öteki Batı tarafındaki köprü ziyan gördüğü için ulaşımda da çok sorun vardı. Mescitlerden anonslar yapılıyordu. Meskenlere girmeyin diyorlardı. Kar yağışı suratını arttırdıkça enkaz altlarından gelen sesler yavaş yavaş kesilmeye başladı. Birçok arkadaşımı kaybettim bir kaçını enkaz altından kendim çıkardım. Daha birkaç gün evvel oturduğumuz görüştüğümüz komşularım, arkadaşlarım artık yoklar” diye anlattı yaşadıklarını.
“Belediye Otobüslerinin İçinde Bekledik”
Arama kurtarma takımları ve çadır konusunda eksikliklerin birinci saatlerde ve öbür günlerde de yaşandığını söyleyen Kaçar, üçüncü gün itibariyle Malatya’da da daha görünür çalışmalar olduğunu belirtti. Sarsıntı günü sabah saat 06.00 civarlarında belediye otobüslerinin yıkımların yaşandığı alanlara gelmeye başladığını belirten İrem Hemşire, “Belediye otobüslerinin içine sığındık. Çadırlar kurulana kadar her mahallede belediye otobüsleri oldu. Kar çok ağır yağıyordu. Enkaz çalışmaları çok zorlaşacaktı anlamıştık” diye konuştu.
Üstü Karla Kaplı Enkazlara Dokunulmamıştı
İkinci sarsıntıya teyzesinin konutunda yakalanan İrem şöyle konuştu: “Karnımızı doyurmak için bir şeyler hazırladık ancak yiyemedik. Bir müddet sonra tekrar sallanmaya başladı. İkinci bir zelzele daha oldu. Öylece kalakaldık. Annem, teyzem, anneannem, dayım. Yeniden kendimizi dışarıya attık ve köye gerçek yola çıktık. Eski Malatya’ya merkeze 25 km uzaklıkta. Köyde tek göz bir odamız vardı. Kalabalık bir formda oradaydık. Kendi imkanlarımızla çadır kurduk. Orta ara merkeze gidip köye döndük. Köye yardımlar 4-5 gün sonra geldi. Köy meskeninde olan şeylerle yönetim etmeye çalıştık. Çorap gelmişti ve çok sevinmiştim hava çok soğuktu. İnternet meşakkati şebeke sorunu vardı hepimiz telefonları sıraya koyup şarj ediyorduk. Dönüşümlü telefon kullandık. Köyde elektrik vardı fakat şebeke suları makus haldeydi. Zelzelenin üçüncü gününde tekrar Malatya merkeze giden Kaçar, “Ses gelen yerlere daha çok yöneliyorlardı. Enkazların üstleri karla örtülmüştü. Oradan o enkazlara bakılmadığını anladım” dedi.
İzmir’de Sıfırdan Bir Hayat!
İzmir’de yaşlı bakım branşında üniversitede okuyan Hemşire İrem Kaçar, “Havaalanları, otogarlar, tren garı ulaşım problemleri vardı. Bir uçakla annemle bir arada İzmir’e geldik. Uçağa binince gitmek zorunda olmak beni çok üzdü. Uçaktan inince birden teğe zelzelenin olmadığı, binaların olmadığı bir yerde olmuş olmak çok garip geldi. Arkadaşımın konutundayız, üçüncü gün iş bakmaya başladım. İzmir Karabağlar’da bulunduğumuz meskenin yakınında bir özel hastane olduğunu söylediler. Çıktım gittim” diye konuştu.
İş Müracaatında Depremzede Olduğumu Söylemedim
Karabağlar Eski İzmir mevkiinde özel bir hastaneye iş müracaatına giden İrem, müracaat yaparken depremzede olduğunu söylemiyor. “Depremzede olduğum için bana acıyıp da iş vermelerini istemedim” diyen Hemşire Kaçar, “CV’me bakan yetkili Elmas Hanım, Malatya’yı görünce depremzede misin? diye sordu. Evet dedim. Ve işe alındım. İşe girmiş olmak, bir nebze de olsun bize yeni bir hayata başlarken umut verdi lakin doğup büyüdüğüm yeri terk etmek zorunda olmak çok acı. Hala arkadaşımın konutundayız. Kiralar çok yüksek. Fakat umudumuzu kaybetmiyoruz. Bir biçimde toparlamak zorundayız” biçiminde konuştu.
1,5 Dakika Çok Uzun Bir Süreymiş
“Deprem ya da rastgele bir felakete karşı hazırlıklı olmak gerekirmiş bunu çok uygun anladık. Cahit Sıtkı Tarancı’nın şiirini okudum dün. “Memleket İsterim, ne varlıklı ne yoksul olsun, ne sen ben farkı olsun, kış günü herkesin konutu olsun” Hoş bir hayatımız vardı artık yok. Mahallemiz vardı. Fırınımız, kasabımız, komşularımız. Kocaman bir ailemiz vardı. Hepsi yok oldu. 50 sene de geçse bu olayı unutamayız. Çok sevdiklerimizi, yakınlarımızı, çabucak hemen tüm komşularımızı kaybettik. Bir gün kesinlikle Malatya’ya geri döneceğiz” dedi. (BSHA – Bilim ve Sıhhat Haber Ajansı)
